Florence + The Machine - How big, how blue, how beautiful (Waardering Muziekwereld) 8½
‘Maybe I’ve always been more comfortable in chaos’, klinkt het in St. Jude. Er zijn mensen wier excentriciteit hen past, zoals Florence Welch. De frontvrouw van Florence + The Machine heeft een hang naar het grote gebaar en klinkt zoals ze eruit ziet: groots en meeslepend. Na het stoere, rafelige debuut Lungs schoof de band op opvolger Ceremonials al wat op richting een voller, bombastischer geluid. Welch en consorten trekken die lijn verder door op hun derde plaat How Big How Blue How Beautiful, geproduceerd door Markus Dravs (o.a. Björk, Arcade Fire).
De Engelse band pakt uit met krachtige, theatrale nummers die, hoewel wat meer gepolijst, nog altijd een prettig randje hebben. Galmende popliedjes met een aanstekelijke energie, aangejaagd door een ritmesectie die een stuwende basis zonder fratsen legt. Met de van haar zo bekende lange uithalen gooit Welch de spreekwoordelijke luiken eindelijk eens open en bezingt ze het leven, met alle ups en downs. Een daverend nummer van het kaliber Dog Days Are Over of Lover To Lover staat niet op deze plaat, al komt het titelnummer aardig in de buurt, maar er valt desalniettemin een hoop te genieten. De singles What Kind Of Man en Ship To Wreck liggen lekker in het gehoor, daar waar St. Jude juist melancholisch is. Met het te platte Queen Of Peace zou de band hoge ogen kunnen gooien op het Songfestival, maar het uptempo Delilah is dan weer lekker dansbaar. Het titelnummer kent een mooie opbouw naar de statige finale en zorgt, met goedgeplaatste blazers en strijkers, instant voor een goed humeur. Mother is een waardige afsluiter, met subtiele gitaarklanken als opmaat naar een vocale eruptie. Met How Big How Blue How Beautiful zal Florence + The Machine een nog groter publiek weten aan te spreken, zonder het oude te verliezen.
Auteur: Mieke Atema
Bron: Oor, nr. 06/2015
Website: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 14 juli 2015
|
|