Feist - Pleasure (Waardering Muziekwereld) 9
De
Canadese singer-songwriter Leslie Feist leek tien jaar geleden, op het in
commercieel opzicht zeer geslaagde The Reminder, nog te kiezen voor de
honingzoete en hitgevoelige pop, maar koos op het na een stilte van vier jaar
verschenen Metals gelukkig weer voor een wat avontuurlijker geluid, al waren
haar lieflijke popliedjes bij de juiste dosering ook niet te versmaden.
Voor opvolger Pleasure heeft Leslie Feist bijna zes jaar de tijd genomen. Het
levert haar meest avontuurlijke plaat tot dusver af en het is een plaat die
aansluit bij de avontuurlijke bands uit de Toronto scene (onder wie het
geweldige Broken Social Scene) waarin ze ooit op jonge leeftijd opdook. Feist
betoverde tien jaar geleden misschien nog met lekker in het gehoor liggende
popliedjes met een flinke suikerlaag, maar kiest nu voor een betrekkelijk kaal
en rauw geluid en behoorlijk ingetogen en soms zelfs bijna verstilde songs. De
instrumentatie op Pleasure mag best kaal worden genoemd. Zeker in de eerste
tracks staan eenvoudige en opvallend rauw klinkende gitaarakkoorden centraal.
Het zijn soms wat bluesy aandoende gitaarakkoorden, die bij mij vooral
associaties oproepen met de eerste twee platen van PJ Harvey. De rauwe en vaak
eenvoudige akkoorden staan lijnrecht tegenover de warme, soms in meerdere lagen
opgenomen vocalen van Feist, wat een fraai contrast oplevert. Voor de verdere
inkleuring wordt hier en daar wat sprookjesachtige elektronica of soms wat
basale percussie ingezet, maar veel is het niet, buiten de enkele keer dat een
compleet koor opduikt of Jarvis Cocker een spoken word bijdrage levert. Door het
gitaarwerk had ik onmiddellijk associaties met de eerste albums van PJ Harvey,
maar ook de songs en de vocalen van Feist doen op Pleasure meer dan eens denken
aan de vroege platen van de Britse muzikante.
Waar de zoete en kleurrijke popliedjes van Leslie Feist zich in het verleden
snel en genadeloos opdrongen, is Pleasure een plaat die tijd vraagt. Op het
eerste gehoor is het een wat rommelig klinkende plaat vol songs die flink tegen
de haren instrijken en zeker niet direct blijven hangen. Ik denk dan ook dat
veel liefhebbers van het oudere werk van Feist teleurgesteld zullen afhaken,
maar ik ben zelf, zeker na enige gewenning, behoorlijk onder de indruk van de
nieuwe plaat van de Canadese singer-songwriter. Zeker bij beluistering met de
koptelefoon vallen naast de rauwe gitaaruithalen en de mooie vocalen ook de
nodige details op en verder blijken de nieuwe songs van Feist te groeien wanneer
je Pleasure vaker hoort. Feist produceerde het album samen met de al even
geheimzinnige Mocky en de Franse producer Renaud Letang, die flink buiten de
lijntjes mogen kleuren, wat pas na enige gewenning effect sorteert. Waar bij
eerste beluistering vooral de wat rauwe en rommelige klanken (en zelfs een
sample van metal band Mastodon) het meest in het oor springen, hoor je bij
herhaalde beluistering toch ook voldoende van de intieme folkliedjes waarmee
Leslie Feist ooit opdook. Zo zacht en zoet als vroeger zijn ze niet, maar
boeiend is de nieuwe plaat van Feist absoluut.
Pleasure is een plaat die respect afdwingt vanwege de keuze voor een bijzonder
nieuw en wat tegendraads eigen geluid, maar het blijkt al snel ook een plaat vol
mooie en eigenzinnige popliedjes. Leslie Feist is lang weggeweest, maar maakt
nog altijd muziek die er toe doet. Sterker nog, Pleasure is misschien wel haar
beste plaat tot dusver, al zal het in de meeste gevallen even duren voor
je er zo over denkt.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2017/05/feist-pleasure.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 25 mei 2017
|
|