Fara - Cross the line (Waardering Muziekwereld) 8
Wie zou denken dat de folkmuziek in Schotland en omgeving een beetje aan het uitsterven is, kunnen we bij deze geruststellen: alive and kicking, dat is ze. Recent hadden we in deze kolommen een cd van Tannara - zeer de moeite waard trouwens - en nu is er Fara, een kwartet van jongedames, drie op fiddle en eentje op piano, dat de voorbije jaren de prijzen aan elkaar rijgt en hier een plaat presenteert, waarop ze traditie en nieuw werk naadloos met elkaar verenigen. De opstelling mag dan een beetje ongewoon zijn en, redelijk zeldzaam, geen gitaar bevatten, wat de dames, Jennifer Austin (piano), Kristan Harvey, Jeana Leslie en Catriona Price (alle drie viool) hier neerzetten boeit van begin tot einde vanwege de songkeuze, de variatie in de nummers en de geweldige stemmen waarmee ze alle vier begiftigd zijn. De vrouwen hadden alle vier hun wieg op de Orkney-eilanden, ook wel Oceaden genoemd, een groep van zo’n 200 eilanden die op een vijftiental kilometer uit de kust van Noord-Schotland liggen. Ze kennen elkaar al van toen ze nog heel jong waren en ze kregen, naast het natuurlijke bad van de folkmuziek van de eilanden, ook alle vier een meer dan gedegen klassieke opleiding. Dat valt echt aan te horen, want ze zijn stuk voor stuk meesterlijk op hun instrumenten. De vier waren een tijdlang backing zangeressen voor The Chairs, de groep rond Douglas Montgomery, de man ook achter The Gathering, het evenement waarmee het jaarlijkse Orkney-festival pleegt af te sluiten en waarbij muzikanten van alle generaties de kans krijgen hun kunnen te komen vertonen. In die tijd heetten ze The Chairettes, maar toen ze, nadat ze ingegaan waren op de aansporing om her en der een set met hun eigen materiaal te spelen, voor eigen rekening verder gingen, wijzigden ze hun naam in Fara. Het zei overigens gezegd dat elk van de dames er, naast Fara, nog een aantal andere projecten op nahoudt. In 2015 kwam er een Ep en nu is er dus de eerste volwaardige cd en die opent met een geweldige set tunes, waarvan de eerste de toepasselijke titel The Grower kreeg. Die titel kwam er, omdat componiste Kristan Harvey vaststelde dat de overige bandleden niet meteen de potentie van de tune in de gaten hadden. Ze had absoluut gelijk toen ze haar zin doordrukte, want dit is een geweldige melodie, die heel goed aansluit bij de overige twee, al wil ik vooral wijzen op deel 3, The Dragon, een geweldig dansnummer. U bent nochtans gewaarschuwd: hoewel er kan, mag en zelfs moét gedanst worden op de muziekjes van Fara, vind ik persoonlijk hun vocale nummers minstens even indrukwekkend. Bij voorbeeld is er Three Fishers, een nummer dat niet zo heel lang geleden nog opgenomen werd door The Duhks, maar dat de meesten onder ons zullen kennen vanwege de versie die Joan Baez ruim vijftig jaar geleden zong. Geweldig lied is dit, dat, voor mensen die van een eiland komen, des te aangrijpender wordt, omdat men daar inziet welke impact een ongeluk op zee kan hebben op een kleine gemeenschap.
Of neem My Heart’s In The Highlands, dat formidabele lied van Robert Burns dat recent ook nog opgenomen werd door Karine Polwart en hier langzaam opgebouwd wordt van één stem met pianobegeleiding en uitmondt in een adembenemende a cappella-samenzang van de vier stemmen. Voor Whiskey You’re The Devil - u kent het vast van The Clancy Brothers of The Pogues - schreef Bella Hardy, zelf folkzangeres met een zestal geweldige platen, extra strofes, zodat die song tot een heuse hymne kan uitgroeien. Ik heb het nog niet gehad over dé verrassing van deze plaat: de versie die het viertal neerzet van Joe South’s machtige Games People Play. Wat in Joe’s uitvoering een pure soulsong was, wordt hier een folksong-met-soul en dit nummer alleen al verantwoordt de aanschaf van deze cd, die ik alleen maar kan samenvatten als “adembenemend mooi, gevarieerd, leuk, vakkundig en vooral van immense schoonheid”.
Eén van de ontdekkingen van dit jaar!
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 13 augustus 2017
|
|