Esther Rose - How many times (Waardering Muziekwereld) 7½
Hoe eenvoudig kan het zijn om door toevoeging van een instrument de luisteraar te verwarren en jezelf buiten het hokjes denken te plaatsen. Zo heeft singer-songwriter Esther Rose gedurende drie albums naam gemaakt met haar mix van alt-country en traditionele folk. Maar eigenlijk zijn het juist violist Lyle Werner en lap steel gitarist Matt Bell die voornamelijk de credits verdienen. Hun aandeel is zo bepalende voor het geluid. Dit basisteam wordt aangevuld met drummer Cameron Snyder, die vanaf het debuut This Time Last Night aanwezig is en de bij You Made It This Far aangeschoven bassist Dan Cutler.
How Many Times zoekt nog meer die verbreding op. De jaren vijftig invloeden spatten van het licht voort wiegende When You Go af. Het psychedelische versterkte gitaarspel van gastmuzikant Max Bien Kahn in het naar zijn hoofdrol uitgeschreven Mountaintop leunt erg tegen de sixties psychedelica aan, en mag de stevigere sound van The Feelies zeker aangeduid worden als inspiratiebron. Maar laten we vooral niet vergeten wie die verbindende schakel in het geheel is; Esther Rose.
Ook deze zangeres wijkt sterk af van het ouderwetse countrygeluid. Al vormt het eenvoudige uittelbare linedance ritme van Good Time en de zon ondergaande deserttrack Are You Out There hierop een uitzondering. Doordat ze niet zozeer in het bezit is van die overslaande snik in haar stem, is het allemaal net niet zo zwaar sentimenteel en gemeend wanhopig. Eerder is ze nog onder te brengen bij die geweldige indie vocalisten uit de jaren negentig. Lekker zelfverzekerd en krachtig, maar toch op en top vrouwelijk.
Het hartbrekende liefdesoffer How Many Times is een misleidende song. Ook de weggestopte verjaarde tiener ellende van Keeps Me Running sluit hier op aan. Een buitenstaander zou ervan overtuigt zijn dat hij naar een Ierse band luistert die hun roots verwerkt met een flinke dosis aan eighties soul. Gelijk trekt de viool van Lyle Werner het nummer naar zich toe. Je verwacht niet zozeer dat de muzikanten afkomstig zijn uit New Orleans, de bakermat van de jazzy Dixieland. De link hiermee is buiten het sfeervolle My Bad Mood te verwaarlozen, en zelfs daar is deze minimaal aanwezig.
Door die eerder genoemde prachtrol van de bandleden stijgt How Many Times toch nog net boven de middenmoot uit. De winst valt voornamelijk nog uit de teksten te halen. Hierin boekt ze weinig vooruitgang omdat ze maar blijft hangen in die stuk gelopen relaties. Natuurlijk is het allemaal erg vervelend en lullig als je partner er met een ander vandoor gaat. Om dit pijnlijke verdriet vrijwel door elk nummer door te laten schemeren gaat toch wel wat ver. Je krijgt onderhand steeds meer begrip voor die voormalige gevluchte geliefde, die ook niet op dit gezeur zit te wachten.
Recensent: Leon Pouwels
Bron: www.writteninmusic.com
Deeplink: Esther Rose (https_writteninmusic.com)
Gepubliceerd op Muziekwereld: 4 mei 2021