Erin Ivey - Solace in the wild (Waardering Muziekwereld) 8½
“Ik zou willen dat ik onder water zou kunnen ademhalen. Dan weet ik dat ik leef”. Een ogenschijnlijk niet te overbruggen tegenstelling in de tekst van het eerste nummer op “Solace In The Wild” maar wel een die Erin Ivey typeert. Op de universiteit van haar woonplaats Austin, waar ze bedrijfskunde studeert, begint ze gitaar te spelen en liedjes te schrijven. Ze stapt over op een studie geesteswetenschappen en houdt zich in haar loopbaan met beide zaken bezig. Ze heeft voor zowel Apple als voor een non-profit organisatie gewerkt maar ook periodes gekend waarin ze fulltime, zowel met andere muzikanten als solo, optreedt en albums maakt. Gaandeweg groeit ze uit tot een hogelijk gewaardeerde Indie-folk singer-songwriter in de muziekscene van Austin. Rock en pop uit de jaren 70 en 80, is de muziek uit haar jeugd. Met haar ouders gaat Erin regelmatig naar het muziektheater en raakt gefascineerd door de belichting, de dansers en ontdekt dat een muziekvoorstelling maken ook acteren inhoud. Oma is zanglerares en dat is heel goed te horen aan haar uitermate zuivere heldere manier van zingen. Haar stem is bescheiden dominant en heeft een eigenheid waar je, naar mijn mening, in moet groeien. Voor “Solace In The Wild” maakt Erin Ivey vijf studio albums. Het album “Whisper Of The Moon” uit 2014 maakt ze samen met het Tosca String Quartet. Nogal eens klinkt een dergelijk samenwerkingsverband lichtelijk gekunsteld maar in dit geval levert het een mooi evenwichtig maar ook afwisselend album op. Typerend voor de zorgvuldigheid waarmee Erin Ivey muziek maakt. Zowel een tipje melancholie als de sfeer van jazz uit het midden van de vorige eeuw zijn op dit album te vinden.
“Solace In The Wild” is zeven jaar na haar laatste album opgenomen. Andere werkzaamheden hielden haar van de muziek af. Het winnen van een artiestenbeurs gaf haar de kans om samen met producent/medeschrijver Chuck Pinnell en een aantal gastmuzikanten aan het werk te gaan. Pinnell is een akoestisch gitarist die prachtige instrumentale folk- en bijna klassieke muziekstukken, schrijft. Ik ben geruime tijd aan het luisteren naar zijn gitaarspel blijven plakken alvorens weer over te stappen naar “Solace In The Wild” Op “Lost Girl” het openingsnummer is de invloed van Pinnell goed te horen. De song gaat metaforisch over het zoeken naar balans en heeft schitterende intervallen. Donker dreigend onder doorwrocht pianospel en aflopend als een zucht naar het vinden van evenwicht. Zo intrigerend dat het aansluitende “Joy” bijna te lichtvoetig over komt. Via de lekker lopende Americana liefdessong “Where Have You Been All My Life” komt het album weer bij het hoge niveau van “Lost Girl” met het donkere “Jealousy”. De déjà vu die optreedt bij “Dust Bowl” is verre van sleets, wat gezien het veelvuldig behandelde onderwerp makkelijk had gekund. Een bedachtzame en zorgvuldige terugblik op een situatie waar alle grip uit is. Met “Bleu Skies” van Irving Berlin pakt Erin een nabijer verleden bij de kop. Frank Sinatra heeft ook een poging gedaan om deze song te zingen. Sorry voor hem maar wat hebben Ivey en Pinnell hier een juweel van een song van gemaakt. Erin zingt het met alleen bas en akoestische gitaar als begeleiding. Donker, in weerwil van de tekst. “Waar gingen we de fout in?” Een voorzichtig bijna aarzelend gezongen zin uit “Charleston” over de schietpartij, in een kerk aldaar, nu zes jaar geleden. Klein gedragen met een deinend refrein. Erin knalt het onderwerp er niet in maar confronteert ons er gedecideerd mee. Haar stem volledig ten tonele brengend zingt Erin het Franstalige liedje “Ça Ira (Si vous Voulez)”. Vooral het refrein “Ça Ira” is verrassend. “Honest Man”, een heerlijke folk melodie met een dubbel gestreken viool. Ik vind de zang van Erin hier eigenlijk nog het meest samenvallen met de muziek. Afsluitend een fraai klein “a capella’tje”: “Oh I Get To Know You”.
“Solace In The Wild” is op twee, overigens goede, songs na een prachtig album met “Lost Girl” en “Blue Skies” als pareltjes. Ik moest even door de lieflijke klankkleur van Erin Ivey’s zangstem heen luisteren om te horen dat ze niet alleen een geweldige zangeres is maar iets met zich meebrengt wat pas bij naderende beluistering uit de verf komt.
Recensent: Ronand Valstar
Bron: www.realrootscafe.com
Deeplink: Erin Ivey, Solace In The Wild (realrootscafe.com)
Gepubliceerd op Muziekwereld: 25 april 2021