Dési Ducrot - In too deep (Waardering Muziekwereld) 8½
Ik kijk haast nooit naar de Nederlandse TV en dus kom ik nu pas te weten dat deze Zeeuwse debutante, die in Amsterdam verblijf houdt, de finale bereikte van de Amsterdamse Popprijs en de kwartfinale van de Grote Prijs. Dat zijn dingen, die in Nederland serieus meetellen en je kunt dus rustig stellen dat deze jongedame heel hard komt aankloppen aan de Grote Poort.
Wat ik net schreef, wist ik allemaal niet, toen ik aan de reeks beluisteringen begon, die deze regels voorafgaan. Ik wist dus ook niet dat het om een debuut gaat en als de begeleidende perstekst me daar niet had op gewezen, zou ik het ook nooit geweten hebben. Waarmee ik maar wil zeggen dat deze plaat verbazend doorleefd klinkt voor een debuut. Natuurlijk, als je dan te lezen krijgt dat Dési bijna vier jaar aan de plaat gewerkt heeft, kun je de dingen al iets beter plaatsen en begrijp je beter de volle sound, ja zelfs de bij momenten milde bombast van sommige van de songs, die overigens allemaal eigen werk van Dési blijken te zijn. Ergens las ik dat Dési haar sound zelf omschreef als “Dusty Springfield drama” en los van het feit dat ik vind dat Dusty Springfield één van de beste vijf zangeressen aller tijden is, hééft die uitspraak iets waarachtig in zich.
Dési werd door Marg van Eenbergen, ook hier een beetje bekend van Seedling en als Gram, op Soundcloud ontdekt en de twee dames togen samen op weg, op zoek naar verhalen en een sound, die ze vonden, zodra Don’t Tell Me You’re A Poet geschreven was. Dat nummer, dat hier de tweede helft van de plaat opent, staat met recht en reden centraal op de cd, omdat de song inderdaad representatief is voor de klank van Desi’s songs: klassiek poppy, vanwege de strijkers, hedendaags vanwege het geprogrammeerde ritme, rootsy vanwege de dobro (van de onderschatte Bertram Mourits) en twangy, vanwege de op eenvoudig verzoek beschikbare snik in Dési’s stem.
Om dat allemaal te bereiken had de zangeres, naast een dozijn sterke songs, ook een stel straffe muzikanten nodig en die bleken in de Amsterdamse scene voorhanden én beschikbaar te zijn: Michiel Tuinder, Jasmine van der Waals, Boudewijn Bouw…dat zijn namen, die in de Nederlandse scene best wel wat weerklank hebben en zij tekenden present om, samen met nog een dozijn anderen, deze songs ijzersterk neer te zetten. Vanaf opener To Gold, via het overigens van een prachtige clip voorziene, rootsy Yellow Fingers tot de ronduit schitterende afsluiter I Thought I Would Remember…deze plaat is volledig een schot in de roos en ik hoop dat ik Dési en haar omgeving niet beledig met de vaststelling dat zij de Nederlandse versie van Hooverphonic-met-wortels zijn. We zullen dat, zo denk ik, komende zomer zelf kunnen toetsen op onze festivalpodia. Althans, dat hoop ik, want deze plaat is té veelbelovend om de zangeres en haar band links te laten liggen.
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 12 april 2018
|
|