Danny O'Keefe - Looking glass & the dreamers (Waardering Muziekwereld) 9
Het heeft lang geduurd voordat het genre een naam kreeg waarin de muziek van singer-songwriter Danny O’Keefe echt thuishoorde. Bij gebrek aan beter werd zijn muziek in de jaren zestig en zeventig maar onder country geschaard, maar dat was te kort door de bocht. De in Seattle gevestigde muzikant ontwikkelde een unieke eigen stijl waarin ook elementen uit folk, jazz en rhythm and blues te herkennen waren en die tegenwoordig beslist als americana bestempeld zou worden. In de jaren zeventig wisten platenmaatschappijen als Atlantic en Warner evenwel niet hoe ze O’Keefe op de markt moesten brengen en hoewel ze zijn talent erkenden en veel geld staken in lp’s als Breezy Stories, So Long Harry Truman en American Roulette – opgenomen met grootheden als Arif Mardin, Dr. John, Donny Hathaway, Bernard Purdie, Eagles, Linda Rondstadt, Andrew Gold, David Lindley, Sneaky Pete, John Guerin en Roger Kellaway – lukte het maar niet om zijn muziek echt aan de man te brengen. Te divers en niet in een handig hokje te passen. In 1972 scoorde hij zijn enige Amerikaanse toptien hit met Good Time Charlie’s Got The Blues, zijn veruit meest gecoverde song, opgenomen door onder anderen Elvis Presley, Willie Nelson, Dwight Yoakam, Waylon Jennings, Leon Russell, Charlie Rich, Mel Tormé en Charley Crockett. En hoewel het nummer met The Road en het met Bob Dylan samen geschreven Well, Well, Well tot zijn bekendste songs behoort, waren het veel persoonlijke, lange, amper te coveren tracks als Mad Ruth/The Babe, The Edge, The Kid/The Last Days en American Roulette die maakten dat O’Keefe mijn persoonlijke held werd toen ik hem in 1977 ontdekte door een artikel van Bert van de Kamp van Oor. Ik ben hem altijd blijven volgen, hoe lastig zijn muziek in het pre-internet tijdperk ook te vinden was. Ieder album had wel een paar van dat soort lange nummers en was alleen al daarom de moeite waard.
Met Looking Glass & The Dreamers heeft O’Keefe een project voltooid over het lot van de Nez Percé-indianen. Hij sleutelde er zo’n beetje zijn hele muzikale leven aan en het bevat eigenlijk louter liedjes in de stijl waarom ik hem zo bewonder. Dit is onbetwist O’Keefes meesterwerk, een magnum opus waartoe hij zich, ook nu hij de acht kruisjes nadert, nog bewijst als één van de beste zangers in americana.
Recensent: Eric van Domburg Scipio
Bron: Popmagazine Heaven, nr. 1/2021
Website: www.popmagazineheaven.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 17 januari 2021