Daniel Romano - If I've only one time askin' (Waardering Muziekwereld) 9
Ik denk, dat ik net m’n “plaat van het jaar” gehoord heb… “If I’ve Only One Time Askin’” heet het album en is afkomstig van de jonge Canadees Daniel Romano. Die had me al eens in het hart weten te raken met voorganger “Come Cry With Me” en flikt dat kunstje nu spelenderwijze opnieuw met z’n nieuwe release. Dit moet immers zo ongeveer de allerbeste countryplaat zijn, die ik hier sinds de begindagen van Ctrl. Alt. Country al mocht bespreken. Ik weet het nu wel zeker: muzikale perfectie bestaat wel degelijk…
Presenteerde Romano zich op de cover van z’n vorige nog als een in de tijd verloren geraakt ver achterneefje van countryicoon Porter Wagoner, dan valt hij in z’n muziek vandaag de dag toch eerder op andere illustere voorbeelden terug. Met name voorgangers in de late sixties en vroege seventies lijken diepe sporen op ‘m te hebben nagelaten. En in de eerste plaats Gram Parsons. En all things countrypolitan ook wel. Vooral die laatste term kwam me met betrekking tot nogal wat liedjes op “If I’ve Only One Time Askin’” spontaan voor de geest. Iets waaraan het veelvuldig voorkomen van bijna steeds weer wollig warm aandoende strijkers en al even prominent aanwezige steelklanken allicht niet geheel vreemd zal zijn. Net als de o zo markante bariton croon van de man zelf overigens.
Romano’s vierde is op de keper beschouwd wel geen countryplaat pur sang. Daarvoor dwaalt de Canadese hipster immers al te graag ook in andere straatjes rond. Americana, singer-songwriter, pop, folk, het komt hier op de een of andere manier allemaal wel ergens aan bod. Maar de ondertoon is en blijft er als je het mij vraagt toch nadrukkelijk country. En van het eerder klassieke type zelfs. Maar dan wel met dat zekere je ne sais quoi, waardoor het ook anno nu allemaal prima te verkopen blijft.
Mijn luistertips: de vanuit een echt tot de rand toe met strijkers gevuld muzikaal bad richting de sterren gecroonde afrekening met een ontrouwe wederhelft “I’m Gonna Teach You”, het licht onderkoeld gebrachte, daar quasi perfect bij aansluitende “Old Fires Die”, het zacht swingende “Strange Faces”, de nu al klassieke streep traag honky-tonkvertier “All The Way Under The Hill”, het ook al waanzinnig mooie trage “The One That Got Away (Came Back Today)”, het even grappige, als tragische en terloops best wel een weinig aan de verhalende stijl van John Prine herinnerende “Two Word Joe” en zeker ook het geweldige titelnummer.
Bron: www.ctrlaltcountry.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 26 september 2015
|
|