Clémence Savelli - Le cœur de une bombe (Waardering Muziekwereld) 10
Zo’n drie maanden geleden verscheen het 4e studio-album van de Franse chansonnière Clémence Savelli, maar die release was toen aan mijn aandacht ontsnapt. Ik prijs me zeer gelukkig dat ik eind vorig jaar voor het eerst ook een top-10 jaarlijst ging samenstellen in het genre Franstalig, want daardoor heb ik Le Cœur Comme Une Bombe ontdekt.
Toen ik zo’n twee maanden geleden voor het eerst ging luisteren, ‘was ik gelijk verkocht’ bij het horen van de eerste noten van openingsnummer Promène Moi. Die piano-intro en vervolgens die prachtige stem! Om maar eens de albumtitel te associëren met mijn gevoelens: ‘het sloeg in als een bom in mijn hart’. Maar slaagt een artiest erin dat gevoel 14 nummers lang vol te houden en je als luisteraar te blijven raken? Dat gebeurt zelden, maar Clémence Savelli is met haar album Le Cœur Comme Une Bombe daarin cum laude geslaagd. Er staat geen enkel nummer op het album dat een mindere kwalificatie verdient dan meesterlijk en hiermee overdrijf ik absoluut niet. Wanneer ik me dan niettemin toch laat verleiden om een paar chansons met name te noemen (en dan heb ik het dus wel over chansons in de ‘buitencategorie’): Ciao, super romantische samensmelting van Savelli’s stem en de pianoklanken van de voortreffelijke pianist Jean-Louis Beydon, het diepontroerende Fille Du Vent (Dochter van de Wind), het prachtige Le Début De La Fin met een uitstekende bijdrage op bandoneon van Patrick Brugalières, het inderdaad uiterst sfeervol melancholische Mélancolie, het titelnummer, gelardeerd met prachtige tekst, zoals de aangrijpende slotzin ‘je ne suis qu’une ombre qui se sert de ton chagrin’, Je Ne Te Dirais Pas, alleen al vanwege de mooie piano-intro van Beydon en het heel mooi ‘klein’ gehouden Ou J’étais Passée. Maar u zal inmiddels wel hebben begrepen dat de luisteraar naar dit album de skiptoets op de afstandsbediening van de cd-speler niet hoeft te gebruiken.
Le Cœur Comme Une Bombe is een prachtig album dat ruim vijftig minuten blijft boeien en muziek bevat die ik de afgelopen weken verreweg het meest heb beluisterd. Voor deze recensie kwam ik werkelijk superlatieven tekort. Het gebeurt zelden dat een album bij mij de hoogste cijferwaardering scoort. Een grotere aanbeveling voor dit album is dan ook niet denkbaar. En oh ja, bijna vergeten, Le Cœur Comme Une Bombe kwam op plek 1 in mijn jaarlijst Franstalig, maar dat zal u inmiddels niet verbazen.
Auteur: Fred Pach
Gepubliceerd op Muziekwereld: 19 januari 2017
|
|