Cindy Lee - Diamond jubilee / 9 (Waardering Muziekwereld)
Diamond Jubilee van Cindy Lee werd eerder dit jaar
vooral binnengehaald als een rariteit, maar gezien een aantal aansprekende
jaarlijs.tjes is het album inmiddels uitgegroeid tot een meesterwerk en dat is
het ook. De Canadese muzikant Patrick Flegel haalt op het zevende album van zijn
project Cindy Lee alles uit de kast. Diamond Jubilee houdt je iets meer dan twee
uur lang aan de speakers gekluisterd met een stortvloed aan goede ideeën. Cindy
Lee laat zich beïnvloeden door een rijke collectie muziek uit met name de jaren
60 en smeedt al deze invloeden aan elkaar in unieke songs. Het zijn songs die
van de hak op tak springen en behoorlijk rammelen, maar ondertussen is Diamond
Jubilee een aaneenschakeling van briljante momenten. Het gitaarwerk op het album
is fascinerend en dat geldt ook voor de zang, die perfect contrasteert met de
ruwe gitaarklanken. Diamond Jubilee van Cindy Lee is een krankzinnig album, maar
wat is het goed.
De grootste verrassing in de tot dusver verschenen jaarlijstjes is voor mij
zonder enige twijfel het album Diamond Jubilee van Cindy Lee. Het album staat
hoog genoteerd in meerdere aansprekende jaarlijstjes en de gerenommeerde
Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork heeft het album zelfs op de eerste plaats
gezet. Pitchfork was het afgelopen voorjaar ook al heel enthousiast over het
album, dat destijds alleen op YouTube en op een vrij obscure website was te
vinden. Het album ontbreekt nog altijd op de streaming media diensten, maar is
inmiddels wel op bandcamp te vinden, waar ook de fysieke versie van het album
besteld kan worden. Pas begin volgend jaar wordt het album verwacht in de
Nederlandse platenzaken. Het is een bijzondere situatie, want hoe vaak haalde
een album dat zo lastig verkrijgbaar was een hoge positie in zoveel
jaarlijstjes? Diamond Jubilee is niet alleen lastig verkrijgbaar, maar is ook in
andere opzichten een lastig album. Het is een album dat ruim twee uur duurt en
dat maar liefst 32 songs bevat. Twee uur muziek is al een hele uitdaging, maar
Diamond Jubilee van Cindy Lee is ook nog eens een album dat overloopt van de
goede ideeën en die goede ideeën er ook nog eens in hoog tempo doorheen jaagt.
Cindy Lee is een project van de Canadese muzikant Patrick Flegel, die jaren
werkte aan het album dat in meerdere Canadese studio’s werd opgenomen. Deze
Patrick Flegel maakte eerder deel uit van de band Women, die kwam tot twee
cultalbums, maar is met Diamond Jubilee ook al toe aan het zevende album van
Cindy Lee. Het is me allemaal ontgaan en ook voor Diamond Jubilee deed ik in het
afgelopen voorjaar niet veel moeite. De afgelopen week heb ik me echter
ondergedompeld in het bijzondere muzikale universum van Cindy Lee en inmiddels
intrigeert Diamond Jubilee me hopeloos. Het terecht zo bejubelde album van Cindy
Lee heeft een aantal karakteristieken van een lo-fi album. De songs zijn in een
aantal gevallen kort, maar ook lange tracks worden niet geschuwd. De muziek van
Patrick Flegel rammelt aan alle kanten, maar ondertussen strooit de Canadese
muzikant wel met briljante songs of op zijn minst flarden van briljante songs.
Het zijn songs met vaak wat ruw gitaarwerk, dat op het eerste gehoor niet heel
bijzonder lijkt, maar dat steeds dingen doet die je niet verwacht. Dat geldt ook
voor de zang, die soms net zo rammelt als de muziek, maar ook in alle opzichten
raak kan zijn en ook kan verbazen met verrassend trefzekere koortjes. Diamond
Jubilee heeft het rammelende en van de hak op de tak springende van de lo-fi
albums uit de jaren 90, maar in muzikaal en vocaal opzicht laat Patrick Flegel
zich toch vooral beïnvloeden door popmuziek uit de jaren 60, al pakt Cindy Lee
de jaren 50, 70, 80 en 90 ook gewoon bij. De Canadese muzikant is qua invloeden
niet kieskeurig, want er komt van alles voorbij, waardoor het album klinkt als
een omgevallen platenkast en het is er een met een zeer smaakvolle collectie.
Diamond League klinkt vaak flink psychedelisch, maar schuwt ook de aardse
rockmuziek niet en sluit qua zang net zo makkelijk aan bij The Beach Boys als
bij Phil Spector girlpop als bij een aantal grote crooners.
Luister een kwartiertje naar het album en je hoort meer goede ideeën dan op de
meeste hele albums en dan heb je nog ruim zeven kwartier tegoed bij Cindy Lee.
Ondanks al die goede ideeën is het geen probleem om er in één keer een flink
deel van het album doorheen te jagen en dat hoef je maar één keer te doen om in
de ban te raken van in ieder geval een van de meest bijzondere albums van 2024.
Het beste album van 2024 is het voor mij waarschijnlijk niet, maar iedereen die
het album wel op de eerste plaats zet begrijp ik wel.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Direct link: De krenten uit de pop: Review: Cindy Lee - Diamond Jubilee
Gepubliceerd op Muziekwereld: 2 januari 2025