Bob Dylan - Rough and rowdy ways (Waardering Muziekwereld) 9½
Bob Dylan grijpt je 70 minuten lang
bij de strot met een album dat in vocaal, muzikaal en tekstueel opzicht
imponeert en dat vrijwel continu goed is voor kippenvel.
Toen Bob Dylan een paar jaar geleden aankondigde zich aan The Great American
Songbook te gaan wijden, leverde dat niet direct enthousiaste reacties op, maar
het resultaat mocht er zijn. Toch ben ik blij dat op Rough And Rowdy Ways weer
eigen materiaal is te horen. En wat voor materiaal. Bob Dylan manifesteert zich
70 minuten lang als woordkunstenaar, vertolkt de prachtige woorden vol gevoel en
laat deze ook nog eens fraai inkleuren door een gloedvol spelende band. Het kan
op Rough And Rowdy Ways meerdere kanten op, maar zowel in de ingetogen songs als
in de wat rauwere bluesy songs maakt de oude meester keer op keer een
onuitwisbare indruk, 70 minuten lang. Wat een album.
Drie albums lang verkende Bob Dylan de songs uit The Great American Songbook en
maakte hij, toch wel enigszins verrassend, indruk als crooner. Shadows In The
Night (2015), Fallen Angels (2016) en Triplicate (2017) vormen een fraaie
trilogie, maar in het jaar waarin Bob Dylan zijn 79e verjaardag vierde is het
weer tijd voor eigen werk. Rough And Rowdy Ways is het eerste Bob Dylan album
met eigen songs sinds het uit 2012 stammende Tempest, dat vooral rauwe en bluesy
songs liet horen. Rough And Rowdy Ways opent prachtig met I Contain Multitudes,
dat in het verlengde ligt van de albums die Bob Dylan de afgelopen jaren opnam.
Het is een track die opvalt door de fraaie ingetogen instrumentatie met een
hoofdrol voor ruimtelijke gitaarlijnen en de steel guitar, maar de zang en de
teksten zijn minstens even belangrijk. In False Prophet duiken voor het eerst
meer bluesy klanken op en schuift Dylan weer wat op in de richting van Tempest.
Bob Dylan neemt de tijd voor de songs op Rough And Rowdy Ways en trekt maar
liefst zes minuten uit voor False Prophet. Zijn band, met onder andere Charlie
Sexton, Donnie Herron, Tony Garnier en Matt Chamberlain in de gelederen en
gastmuzikanten als Blake Mills en Benmont Tench speelt competent, maar het zijn
de rauwe strot van de oude meester en zijn geweldige teksten die de meeste
aandacht opeisen. Bob Dylan manifesteert zich op Rough And Rowdy Ways weer
nadrukkelijk als dichter en vertolkt zijn woordkunsten met hart en ziel,
waardoor hij wat rauwer en urgenter klinkt dan op zijn albums met songs van
anderen. Ook het ingetogen My Own Version Of You is weer prachtig ingekleurd met
onder andere orgels en steel guitar en is de volgende track met een tekst die zo
een dichtbundel in kan. Dylan heeft er wederom meer dan zes minuten voor nodig,
maar het is ruim zes minuten lang indrukwekkend. In het meeslepende I've Made Up
My Mind To Give Myself to You schuift de oude meester weer wat op richting The
Great American Songbook en zingt hij vol gevoel en emotie. Rough And Rowdy Ways
is dan pas vier songs oud, maar voor mij was al duidelijk dat Bob Dylan een
prachtig album heeft gemaakt. Het stemmige Black Rider doet dankzij de Spaanse
gitaren wel wat denken aan Leonard Cohen en het is de volgende track die je bij
de strot grijpt met doorleefde zang, prachtige teksten en een bijzonder fraai en
subtiel ingekleurd geluid. Goodby Jimmy Reed is weer wat rauwer en bluesier en
dat blijft toch lekker klinken in combinatie met de rauwe strot van Dylan. Bob
Dylan is in het verleden vaak verguisd als zanger, maar ook op Rough And Rowdy
Ways is weer goed te horen hoe veelzijdig hij is als zanger. Het rauwe Goodbye
Jimmy Reed wordt gevolgd door het rootsy en ingetogen Mother Of Muses en het is
de volgende track die in vocaal en tekstueel opzicht makkelijk overtuigt. Na de
lome en ingetogen bluestrack Crossing The Rubicon sluit het eerste deel van
Rough And Rowdy Ways prachtig af met het ruim negen minuten durende Key West (Philosopher
Pirate), dat onmiddellijk onder de Bob Dylan klassiekers geschaard mag worden.
Het is de zoveelste song op het album die goed is voor kippenvel en het is er
een die steeds indrukwekkender wordt en die laat horen dat Bob Dylan op
79-jarige leeftijd nog altijd muziek kan maken die niet onder doet voor die in
zijn beste jaren. Rough And Rowdy Ways zit er dan nog niet op, want als toetje
is er het al bekende Murder Most Foul, dat je bijna 17 minuten lang bij de strot
grijpt dankzij de indringende zang en de prachtige tekst waarin de moord op John
F. Kennedy op indrukwekkende wijze in perspectief wordt geplaatst.
Na 70 minuten zit Rough And Rowdy Ways er dan echt op en ik ben er iedere keer
weer stil van. Bob Dylan heeft op 79-jarige leeftijd een album gemaakt dat van
de eerste tot de laatste noot overweldigt. Niet zo gek dus dat het album
momenteel wereldwijd wordt overladen met 5-sterren licenties. Dat is geen moment
overdreven. Een diepe buiging is op zijn plaats.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2020/06/bob-dylan-rough-and-rowdy-ways.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 16 juli 2020