Barry Oreck - Leap year (Waardering Muziekwereld) 8
Barry Oreck, een Engels klinkende Amerikaanse folk singer-songwriter die met een welluidende beschaafde stem songs zingt die uiteenlopen van persoonlijke overwegingen tot geavanceerde onderwerpen op het gebied van milieu en politiek en die van verschillende Amerikaanse folkmuziekstijlen zijn voorzien. Dichterlijk en speels gelaagd. Barry Oreck uit Brooklyn, groeit op in het, naar eigen zeggen, blues mekka van Chicago in de jaren 60. Op de “Old Town School Of Folk Music” waar hij vanaf zijn achtste gitaar leert spelen, zingt hij mee met gastmuzikanten als Odetta en Oscar Brown. Barry bezoekt gepassioneerd bluesclubs en komt er Muddy Waters, Howlin Wolf, Dave van Ronk, Tom Paxton en heel veel andere muzikanten tegen. Het schrijven van songs is daar geboren. “Een goede folk-songwriter heeft”, ik citeer Oreck, “het vermogen om een eenvoudig en traditioneel klinkende song te schrijven die gelaagd is met verschillende ritmes en wendingen in de melodie”. Zo eenvoudig is Oreck niet. Naast muzikant is hij (ex)danser, choreograaf en theatermaker. Ik moet mij beperken dus zoek dat (in positieve zin) zelf maar verder uit. Ondanks het feit dat Oreck zijn hele leven muziek maakt, komt zijn eerste album pas in 2016 uit. Titelloos vol songs die de traditionele folk ademen maar ook met regelmaat een bijna cabareteske verhalende toon hebben. De intonatie van Oreck is zo nadrukkelijk dat de teksten op de voorgrond staan. Akoestisch met de nadruk op gitaar. “How The Bright Earth Spun” uit 2018 klinkt muzikaal wat rijker en bestrijkt een iets breder scala folk music. Na de EP “We Fit Together”, bedoeld als antwoord op de toenemende polarisatie in de Amerikaanse (en onze) samenleving, verschijnt “Leap Year”. De titel verwijst naar de schrikkeldag in 2020 waarop hij een optreden heeft. Het laatste voor langere tijd want een paar weken later breekt de corona pandemie uit. Tijd om songs te schrijven en op te nemen voor dit nieuwe album. Negen songs met Jesse Miller op gitaar, mandoline en zang, Rima Fand op viool en zang, Adam Armstrong op bas. “Each Song Is A Seed” is een duidelijke opener. Qua tekst wellicht wat overschattend maar soms brengt een song ook daadwerkelijk iets teweeg. “Once Around” heeft een prachtige melodie, een ultieme folk ballad met een aan een tegeltje verwante tekst. In “Wounded” bezingt Oreck bijna smartelijk het menselijk falen. “Makes No Sense” is een vrolijke, bijtende en cynische zegsong. “Home In Mind” is in muzikaal opzicht niet het meest verrassend, verhalend maar met een wel erg platgetreden refrein. “In The Moment” is een mooi gecomponeerde, beheerste song. Gedragen gezongen over een bijna open deur thema waar we toch nog altijd veel moeite mee hebben. Country-gospel-musical-folksong “I Can’t Believe It’s True”, lijkt leuk voor meeklappers op een beschaafde zondagmiddag muzieksessie maar de tekst gaat iets verder dan dat. “Ride”, is een sprong in het duister met beide benen op de grond. “Life In The Bubble”, heeft een fraaie slepende melodie en een simpele maar sprekende bassolo. Alles komt misschien wel goed, lijkt Oreck te zingen.
Een aangenaam album. Conform de visie van Oreck op het schrijven van songs. Mooi gespeeld en gezongen. Oreck klinkt volkomen overtuigd van zichzelf en lijkt goed te weten wat hij zeggen wil. Pakt het mij? Dat niet, het aangename overheerst en dat is op z’n tijd best prettig.
Recensent: Ronand Valstar
Bron: www.realrootscafe.com
Gepubliceerd op Muziekwereld: 26 juli 2022