Balthazar - Fever (Waardering Muziekwereld) 8
In 2015 was Balthazar even de grootste band van België, laat u alstublieft niets anders wijsmaken. Met drie platen binnen vijf jaar tijd wisten ze hun sound te perfectioneren met Thin Walls als culminatiepunt. Live was het allemaal nog dat tikkeltje perfecter, maar gewenning loerde om de hoek. Er werd besloten om op een hoogtepunt andere oorden te verkennen. Vier jaren gingen voorbij, maar de vraag was nooit wanneer, maar hoe de band zou terugkeren. Op Fever doet de groep vooral waar ze goed in is, en dat is Balthazar zijn.
Openen doet de plaat met de
ongelooflijk sterke titeltrack Fever,
een nummer waarvoor de term ‘instant classic’
werd bedacht. De groovende baslijn waarmee Fever opent doet ons denken
aan The Stone Roses, de tekst is lekker snedig gebracht zoals alleen Devoldere
en Deprez dat kunnen: “You say your money means nothing to you / But to be
honest, your money was all that I knew”. Halfweg ontspoort de song met een vuile
gitaarriff waar Warhaus een patent op had, om Rik De Saedeleer te citeren: “Dag
moeder”. “I’m not the man for changes” bekent Devoldere op Changes, wat
een lied blijkt te zijn over slechte gewoontes. Het is het nummer dat op de
achtergrond speelt terwijl je om vijf uur ’s nachts voor de spiegel staat in de
toiletten van een nachtclub. Je had helemaal geen zin om uit te gaan, en toch
zie je jezelf daar weer staan. Whatchu Doin’ en Phone Number zijn
logische gevolgen wanneer de voornaamste songschrijvers allebei een soloplaat
maken. Toen de band terug in de studio kroop waren er enkele zaken op voorhand
geschreven, en dat hoor je. Beide songs gaan nadrukkelijk de mosterd halen bij
respectievelijk J. Bernardt en Warhaus. Al vallen ze hier, jammer genoeg, wat in
het water. Geef ons dan maar Entertainment,
ergens in een vochtige kelder in het Oostblok
zullen er fantastische feestjes plaatsvinden terwijl dit nummer op de
achtergrond speelt. Een blazerssectie die het geheel een jazzy gevoel geeft en
een refrein dat dagen tussen onze oren bleef hangen, om nog maar te zwijgen over
dat aanstekelijk gefluit, kortom een topper. Het daaropvolgende tweeluik bevat
opnieuw twee ‘restjes’, maar wat zijn ze heerlijk. Wij waren aanvankelijk niet
heel wild van I’m Never Gonna Let You Down Again,
maar het is een echte pop parel en zou zo maar de beste track kunnen zijn die J.
Bernardt nooit uitbracht. Grapefruit
is onmiskenbaar Warhaus, al is het wel voorzien
van een dansbare drumbeat. Als er een bekwame dj aan knutselt heeft het ook nog
eens potentieel als dansvloerkraker. Wrong Vibrations
doet ons denken aan de positiever ingestelde
naamgenoot van The Beach Boys. Het is volgens ons de oudste song op de plaat,
want het zou niet uit de toon vallen op Thin Walls en dat is een
bijzonder compliment. Afsluiter You’re So Real
is die eer absoluut waard en doet ons uitkijken
naar wat de toekomst brengt. Casier plukt weer een aardig eind weg op zijn
basgitaar en op de achtergrond horen we Patricia Vanneste de band uitzwaaien met
hartverscheurende strijkers. De toevoeging van de saxofoon bezorgt het nummer
een etherische climax.
Fever is een schizofrene plaat, daar bestaat geen twijfel over, al zijn
we er nog niet uit of dat al dan niet een goede zaak is. Het niveau van de songs
is consistent, de stijl iets minder. Sommige tracks klinken als ‘oude’ Balthazar,
andere doen ons denken aan Warhaus of J.Bernardt, maar de beste songs op deze
plaat zijn een mengvorm van al die ingrediënten. Fever is de eerste stap
richting een nieuwe meesterwerk, en we durven er gif op innemen dat deze band er
vroeger dan later weer een uit de mouwen zal schudden.
Recensent: Nick van Honste
Bron: www.damusic.be
Deeplink: www.damusic.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 10 maart 2019
|
|