Anna van Riel - Whistle and hum (Waardering Muziekwereld) 8½
Geef toe, lezer, dat u, behalve Crowded House, niet meteen nog drie andere muzikanten uit Nieuw-Zeeland kunt opnoemen, of u moest al (AL) heten. Nochtans wordt ook in Kiwiland muziek gemaakt, die totaal niet misstaat tussen al het geweld dat ons uit de States, Canada of de UK komt aangewaaid.
Ik denk dat je uit de naam van Anna van Riel kan afleiden dat haar roots bij ons in de Lage Landen liggen (Opa Piet wordt in de liner notes bedankt omdat hij een “echte-leven-kabouter” was) en Nieuw-Zeeland heet natuurlijk ook niet toevallig Nieuw-Zeeland... Anna van Riel lijkt mij voor zover ik dat uit haar YouTube-filmpjes kon afleiden, een zowat dertigjarige vrouw te zijn, die heel duidelijk voor de alternatieve weg heeft gekozen: ze woont, werkt en leeft in een onooglijk klein, ongerept stukje natuur, waar ze met haar gezinnetje probeert de hoogste vorm van harmonie met de omgeving te bereiken. Zelf groenten kweken, weinig tot geen milieuvoetafdruk nalaten, eigen kleren naaien, dat soort dingen, waar soms al eens meewarig over gedaan wordt, maar dat bij van Riel toch min noch meer een echte filosofie geworden is: als de dame een cd uitgeeft, doet ze dat bewust op gerecycleerd materiaal, als ze toert, voorziet ze in haar onderhoud via huiskamerconcerten, de prestaties van muzikanten en technici worden via een ruilhandelsysteem vergoed enzovoort. Echt alternatief dus en als ik zoiets hoor of lees, dan ga ik meteen eens van dichterbij kijken en luisteren.
Wat ik op deze - derde - plaat van Anna van Riel hoor, is muziek, die teruggrijpt naar de oude waarden, die vooral niet te ingewikkeld moet klinken en die naturel moet aanvoelen. Dat Anna met een kristalheldere stem begiftigd is, helpt natuurlijk in niet geringe mate bij het realiseren van een dergelijke droom. Als je haar stem hoort, denk je spontaan aan weidse, ongerepte landschappen of klaterende bergbeekjes. De muziekjes die ze allemaal zelf (mee)schrijft, liggen in het verlengde daarvan en dan kom je als vanzelfsprekend uit bij wat we gemakshalve “folk” zijn gaan noemen: muziek van gewone mensen in hun dagelijkse omgeving. Dat is voor Anna van Riel de basis, waarop voortgebouwd wordt via stukje die invloeden van bluegrass en country meekregen: als er al eens een elektrische gitaar gebruikt wordt, klinkt die nergens overheersend, de ukulele wordt niet geschuwd en altijd en overal staat de stem van Van Riel in het middelpunt van de belangstelling. Anna van Riel is immers een bijzondere zangeres: dat is de term die ik gebruik voor iemand die niet alleen zingt, maar die ook iets vertelt met haar stem. Ik mocht het ondervinden: als deze CD opstaat, is het simpelweg onmogelijk om niét te luisteren. Zoiets overkomt me alleen bij de echte groten: bij Aretha, Nina, Billie, Dusty, Sandy, Allison... en vooral bij Nathalie Merchant. Aan haar moest ik meer dan eens denken, bij het beluisteren van deze mooie cd, waarvan je misschien één minpuntje kunt noteren: de productie is bij momenten wel wat te glad, maar dat neemt niet weg dat je hier een heel fraai tiental songs voorgeschoteld krijgt, die meer dan beluisterbaar zijn. Natuurlijk zal geen enkele radiozender dit oppikken, wegens niet passend in het format, maar echte muziekliefhebbers zijn verstandiger en gaan zelf op onderzoek uit. Als u tot die groep behoort, luistert u dan snel even naar “Baby Brain”, met zijn mildironische ondertoon. Of naar “The Love Game” met zijn fraaie klarinet. Of, het meest nog, naar “Too Strong Daddy”, dat een geheide radiohit zou kunnen zijn, als iemand het maar wilde pluggen. Een tip voor programmasamenstellers: koppel het nummer aan “Tante Selle” van de Piepkes” en je hebt een winnende tweeling. Enfin, het kan me eigenlijk niet zoveel schelen, wat u ermee doet, àls u er maar wat mee doet, want dit is een hele leuke, mooie plaat. Bekijk het zo: als de Kiwi's beslissen om het nationaal volkslied voor aanvang van de nationale rugbyfinale – de belangrijkste sportgebeurtenis van het jaar ginds - door Anna van Riel te laten zingen, dan moeten zij daar een goeie reden voor hebben. De Kiwi's hebben gelijk! De filmpjes zijn voor iedereen te bekijken. Doén!
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 24 april 2014
|
|