Amadou Diagne - Ligéey (Waardering Muziekwereld) 8
Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat in de muziek die ons tegenwoordig vanuit Afrika bereikt, het vet een beetje van de soep is. Des te aangenamer is het, als ik dus nog eens hele fijne plaat onder uw aandacht mag brengen. Amadou Diagne is een telg uit een griotfamilie uit de regio rond de Senegalese hoofdstad Dakar. Hij woont al enkele jaren in Engeland, van waaruit hij werkt aan zijn muziek. De man speelt vele instrumenten en schrijft en zingt zijn liederen in het Wolof, nog altijd één van de meest gesproken talen in Senegal.
Ligéey - “werk” in het Wolof - is zijn derde plaat, gemaakt in verregaande samenwerking met muzikant-zonder-grenzen Mark Smulian en wat hij daarop laat horen valt samen te vatten als “een door zijn opleiding tot percussionist beïnvloede gitaarstijl”, die zeer duidelijk de mogelijkheden van de gitaar exploreert en op die manier een even belangrijke rol geeft aan de ritmes, die je op een gitaar kan spelen, als aan de melodie. Tel daarbij op een gruizig zachte stem en een sterk ontwikkeld gevoel voor melodie en harmonie en je bent al een heel eind op weg. Het leeuwendeel van de plaat bestaat uit veeleer rustige, deinende nummers, al durft Diagne de cadans ook wel eens op te voeren.
De songs handelen over redelijk universele dingen: in de openingssong “Sam Fall” wordt Sheikh Ibrahima Fall bezongen, een man die veel betekend heeft voor zijn volk en wiens zorg het was, zijn volk van water en brood te voorzien.”M'Bolo Blues” roept mensen op om samen te werken, want samen sta je sterker. “Don't Be Afraid” zegt helemaal waar het over handelt: “wees niet bang, ook niet van je vijand, want die wordt pas je vijand als jij jezelf zwakker opstelt en hem jouw kracht laat overnemen”. In “Sama Yon”, een bijzonder radiowaardig nummer overigens, wordt daarop voortgeborduurd: we zijn het aan ons zelf verplicht te proberen ons leven beter te maken. We hebben allemaal één of ander bijzonder talent en het is precies daarmee dat we aan de slag moeten. In “Nonga Dara” wordt gezongen hoezeer kinderen nood hebben aan zorg en bescherming. Dat mag voor ons vanzelfsprekend lijken, in flink wat gemeenschappen van deze wereld is het dat veel minder. Een beetje dezelfde toon wordt aangehouden in “Jaikarr”, wat “echtgenoot” betekent: zorg voor je vrouw, zorg voor je kind en denk niet aldoor vooral aan jezelf. Afsluiter “Manoul” draagt zo mogelijk de meest universele titel. Het betekent zowel “respect” als “integriteit” als “vertrouwen” of “goed gedrag”. Wees positief, zo luidt de boodschap. Benijd anderen niet wat ze hebben, maar wees trots op wat jezelf hebt.
Dat soort lessen wordt ook voor ons oververwende Westen hoe langer hoe meer opnieuw belangrijk. Dat de boodschappen niet ondergesneeuwd geraken door de muziek, vind ik tekenend: het geeft aan hoe zorgzaam Diagne en Mulian met elkaar zijn omgegaan in de studio en het resultaat is een heel beluisterbare plaat geworden, die, voor mij althans, aangeeft dat nog niet alle Afrikanen door de commercie achterhaald zijn.
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 2 april 2016
|
|