Alison Krauss & Union Station - Arcadia / 9 (Waardering Muziekwereld)
De zangeres en violiste uit Illinois speelt nog voor haar tienerjaren al op fiddlecontesten en vindt op haar veertiende onderdak bij Rounder, even voordien figureert ze samen met haar broer Viktor, een getalenteerde bassist, op Jim Hoiles’ Different Strokes. Het zijn echter bovenal haar bijzonder fraaie heldere zangtimbre en de schijnbaar moeiteloze verbinding van bluegrass met country- en popelementen die naar de grote doorbraak leiden. De muziek van de oorspronkelijk in bluegrasskringen gekoesterde Alison Krauss ontdekte ik halverwege de jaren negentig op een verzamel-cd met een overzicht van haar werk op Rounder. Op Too Late To Cry wordt ze al omringd door toplui uit de bluegrass -sector, die nadien hun opwachting maken bij het samenwerkingsproject Union Station dat Krauss’ solowerk doorkruist. Banjoman Ron Block en bassist Barry Bales vormen jarenlang samen met zanger-gitarist Dan Tyminski de vaste kern, terwijl dobroman Jerry Douglas nooit ver uit de buurt is. Tyminski gaat solo en Krauss scoort in 2007 hoge toppen aan de zijde van Robert Plant met Raising Sand. Het duo-project krijgt een succesvol vervolg met Raise The Roof. Union Station beleeft ondertussen nog een reünie mét Tyminski en brengt in 2011 het meer dan voortreffelijke Paper Airplane uit. Veertien jaar later keert Tyminski niet terug naar Union Station, Ron Block en Barry Bales ondersteunen nu de ongeëvenaarde dobrobijdrager Jerry Douglas. Russell Moore, de frontman van het gereputeerde bluegrasscombo IIIrd Tyme Out uit Georgia, bepotelt voortaan de gitaar- en mandolinesnaren en flankeert Krauss’ vocalen met verfijnde harmoniezang. Looks Like The End of The Road, vormde voor Kraus de aanleiding om de muzikanten nog eens samen te brengen. Met de van Jeremy Lister afkomstige opener worden de troeven voluit uitgespeeld met kristalheldere sopraanstem die op de hemelse dobro van Douglas leunt. Die dobro eist overigens meer dan ooit een prominente rol op in de verfijnde snarenbijdragen. Granite Miles klinkt als een Keltische traditional, het relaas van de dramatische nasleep van een windmolenbrand in een textielbedrijf in de 19de eeuw in Falls River, Massachusetts wordt overtuigend gedebiteerd door nieuwkomer Moore. Zijn karakteristieke timbre en bluegrass benadering kleuren ook Snow en in North Side Gal, een verrassende bewerking van JD McPherson’s swingende podium uitsmijter wordt de vocale inbreng gebundeld met Block en Bales op de swingende fiddle-tandem van Krauss en Stuart Duncan. Tyminski is weliswaar niet op de sessies aanwezig, maar levert het samen met Lee Castleman gecomponeerde The Wrong Way aan. Broer Viktor speelt piano en transformeerde The Hangman, een gedicht tegen het opkomende fascisme uit 1951 van Maurice Odgen, in een song. Krauss liet zich evenmin overtuigd en bewerkte Richmond On The James, poëzie van G.T. Burgess. Het is overduidelijk, na de duo-projecten met Robert Plant en meer eclectisch, evenmin te versmaden solowerk keert Alison Krauss na veertien jaar met een geïnspireerd Arcadia terug naar de in de bluegrasstraditie gedrenkte folk van Union Station.
Recensent: Cis van Looy
Bron: www.writteninmusic.com
Direct link: Alison Krauss & Union Station - Arcadia | Roots | Written in Music
Gepubliceerd op Muziekwereld: 20 april 2025