Raphael Saadiq is een verbindende schakel
tussen de oude en de nieuwe soul. Op The Way I See It, zijn derde
soloalbum, geeft hij zijn interpetatie van de muziek waar hij mee opgroeide: die
van The Four Tops, Al Green en vooral The Temptations.
Raphael Saadiq is een verbindende schakel
tussen de oude en de nieuwe soul. Op The Way I See It, zijn derde
soloalbum, geeft hij zijn interpetatie van de muziek waar hij mee opgroeide: die
van The Four Tops, Al Green en vooral The Temptations.
Neo soul, Nu soul, Nu classic soul. De benamingen lopen uiteen, maar het onderwerp is duidelijk: een nieuwe interpretatie van die doorslaggevende Afro-Amerikaanse muziekstroming waarin vocalen en gevoel zo'n belangrijke rol spelen: de soulmuziek van de jaren '60 en '70!
Met de opkomst van sterren als D'Angelo, Erykah Badu, Maxwell, Angie Stone, Bilal, Eric Benet, Rahsaan Patterson en vele anderen werd die soul nieuw leven ingeblazen. Een decennium later is het genre volwassen en zijn epigonen als John Legend, Alicea Keys, Jill Scott en Joss Stone uitgegroeid tot megasterren. Jarenlang werden Ahmir Questlove Thompson (tevens drummer van de hiphopgroep The Roots) en James Poyser - die de muziek van veel van de voornoemden produceerden - beschouwd als de sleutelfiguren van de Nu Classic Soul, maar bij nader inzien mag Raphael Saadiq toch meer aanspraak op deze titel maken en wel om meer redenen. De Nu Classic Soul-acts van het eerste uur verklaarden unaniem schatplichtig te zijn aan de grappig genaamde groep Toni Tony Tone (verder TTT), een Amerikaanse funky soulgroep uit Oakland, die eind jaren '80 van start ging en direct in de roos schoot met de nummer 1-hit Little Walter, een remake van het beroemde gospelnummer Wade In the Water. Raphael Saadiq, toen nog Raphael Wiggings, was als bassist en leadsinger de belangrijkste man van die groep, die na vier succesvolle albums en elf top 10-hits (waarvan er vijf op 1 belandden) uiteenviel. In de hiphop is sindsdien regelmatig gesampeld uit het TTT-repertoire dat qua tijdlijn beschouwd kan worden als de verbindende schakel tussen de oude en nieuwe soul.
Nieuwe Naam
Raphael Saadiq werd geboren als Charlie Ray Wiggins op 14 mei 1966 in Oakland. Hij werd opgevoed door zijn moeder en was de jongste van vier kinderen, maar zijn vader had nog tien kinderen, onder wie de zes jaar oudere Dwayne Wiggins met wie hij later TTT zou oprichten. Dwayne inspireerde hem ook om basgitaar te gaan spelen, op zijn zesde al, waar al snel gitaar, toetsen en drums bijkwamen. Zijn eerste podiumervaring deed hij op in 1984 bij Prince, waar hij mocht deelnemen aan de tournee rond diens album Parade. Tijdens TTT besloot hij voor een nieuwe naam te kiezen: Saadiq, dat staat voor 'Man of his word', oftwel hij die altijd zijn woord houdt. Vaak wordt verondersteld dat dit een moslimnaam is, maar Raphael koos hem alleen maar omdat hij niet als een Wiggins door het leven wilde. Hij heeft sindsdien niet stil gezeten. Meteen al in 1995 scoorde hij onder zijn nieuwe naam zijn eerste solohit met het nummer Ask Of You, te vinden op de soundtrack van de film Higher Learning. Daarna startte hij de zeer gewaardeerde groep Lucy Pearl, samen met één van de dames van En Vogue (Dawn Robinson) en één van de leden van A Tribe Called Quest (Ali Shaheed Muhammad). Na een fantastisch debuutalbum koos hij echter definitief voor een solocarrière, die hij in 2002 met het album Instant Vintage meteen goed op de kaart zette. Op dit album staat het autobiografische nummer Charlie Ray, dat kan worden bestempeld als één van de beste en pakkende melodieën van het nieuwe milennium tot op heden. Als producer, songwriter en sessiemuzikant zat hij intussen niet stil, ook daarmee won hij punten voor zijn titel Sleutelfiguur van de Nu Classic Soul, want bijna iedereen wist hem te vinden, van Joss Stone, The Isley Brothers, John Legend en Mary J. Blige tot TLC, Kelis, Jill Scott en zelfs The Roots. Ook D'Angelo profiteerde van zijn inbreng. D'Angelo's track Untitled (How Does It Feel), van het album Voodoo, geschreven, geproduceerd en uitgevoerd samen met Saadiq, werd zelfs onderscheiden met een Grammy Award. Ook werkte Saadiq samen met tal van de betere rapacts, waaronder EPMD (Da Joint), Snoop Dogg (Tha Doggfather, Ego Trippin), Mos Def (New Danger), en vele anderen. Zelfs megasterren als Lionel Richie, Dionne Warwick, Earth Wind & Fire en de Bee Gees deden een beroep op hem. Een enorme lijst namen inderdaad, maar wel een overduidelijke illustratie van zijn belangrijkheid.
Jezelf blijven
Saadiq is tegenwoordig zijn eigen business manager, heeft een eigen studio (Blakeslee), een eigen label (Pookie Entertainment), kortom, hij is na een carrière van ruim twintig jaar nu volkomen selfsupporting, volgens hem de enig juiste manier om de zaken aan te pakken. Veel van zijn Nu Classic Soul-collega's gingen gebukt onder veel te lange stiltes in hun carrière, zoals Bilal, Maxwell, Eric Benet en D'Angelo, hetgeen volgens Saadiq vooral komt door de platenlabels, die niet op de juiste manier met hun artiesten weten om te springen. Saadiq heeft bewezen het geheim van staying power te kennen; terwijl andere mega-soul acts uit de jaren '90, dus ten tijde van TTT, zoals Toni Braxton, TLC, En Vogue en anderen totaal in de vergetelheid raakten, tiert Saadiq welig voort. Op The Way I See It, zijn derde soloalbum, geeft Saadiq zijn interpretatie van de muziek waarmee hij opgroeide: die van The Four Tops, Al Green en vooral The Temptations, die hij ook live aardig weet neer te zetten, getuige een indrukwekkend optreden afgelopen winter in Paradiso. De bewegingen, de kleding, de sound, zelfs het zware brilmontuur van David Ruffin ontbrak daarbij niet. Saadiq zal echter nooit nummers van vroeger coveren, maar wel eigen nummers brengen die ergens aan doen denken. zoals bijvoorbeeld Just One Kiss, waarop Joss Stone als gastvocaliste weerklinkt. Zo'n nummer brengt onwillekeurig Just My Imagination van 'The Temps' in herinnering, of Staying In Love dat de sfeer van de Jackson 5 ademt.
Hoogtepunt
Het absolute hoogtepunt in zijn carrière tot op heden vindt Saadiq de aankoop van zijn eigen studio, waar hij zijn nieuwe album heeft kunnen opnemen, naar honderd procent eigen inzicht, van begin tot eind. Vandaar de titel van zijn nieuwste album The Way I See It. Saadiq is na de release veel op tournee gegaan en wist zodoende het album goed op de kaart te zetten.
Albums met Toni Tony Tone
1988: Who? (Foster/McElroy prod) (LP Wing/Polydor)
1990: The Revival (LP/CD Wing/Polydor)
1993: Sons of soul (CD Polydor)
1996: House of music (CD Mercury)
1997: Hits (compilation) (CD Mercury)
Album met Lucy Pearl
2000: Untitled (CD Pookoe/Virgin)
Albums als Rapahel Saadiq
2002: Instant Vintage (CD Pookie Entertainment/Universal)
2003: All hits at the House of Blues (live) (2-cd Pookies Entertainment)
2004: As Ray Ray (CD Pookie Entertainment)
2008: The Way I See It (CD Sny BMG)
|
|