Ryan Adams - Prisoner (Waardering Muziekwereld) 8
De tijd
waarin Ryan Adams meerdere platen per jaar maakte (en soms ook nog uitbracht)
ligt achter ons en hetzelfde geldt voor de tijd waarin alles dat de Amerikaanse
singer-songwriter aanraakte onmiddellijk in goud veranderde of op zijn minst de
hemel in werd geprezen.
Prisoner verschijnt ruim anderhalf jaar na de remake van Taylor Swift’s 1989 en
wordt hier en daar stevig gekraakt. Daar kon ik me bij eerste beluistering van
de groots klinkende rock-track waarmee de plaat opent wel iets bij voorstellen,
want nog nooit lag de muziek van Ryan Adams zo dicht bij die van zijn in
artistiek opzicht normaal gesproken toch beduidend minder interessante bijna
naamgenoot Bryan Adams. Prisoner volgt op de periode waarin het huwelijk van
Ryan Adams met zangeres Mandy Moore op de klippen liep en kan dus worden gezien
als een break-up plaat. Dat is voor Ryan Adams niets nieuws, want ook zijn
debuut Heartbreaker uit 2000 was natuurlijk een echte break-up plaat. Waar Ryan
Adams op Heartbreaker de pijn van een verloren liefde in soms bijna
hartverscheurende rootssongs stopte, kiest de Amerikaan dit voor een, zeker voor
zijn doen, behoorlijk gepolijst rockgeluid. Prisoner werd geproduceerd door
niemand minder dan Don Was, die het geluid van Ryan Adams flink heeft
opgepoetst. Het is een geluid waar ik bij de eerste luisterbeurten wel wat
moeite mee had, al raakt Prisoner ook meer dan eens aan de laatste paar platen
van Bruce Springsteen. Nadat ik de nieuwe plaat van Ryan Adams wat vaker had
gehoord, begon mijn mening echter te veranderen. Prisoner concentreert zich
misschien vooral op rockmuziek en heeft een nogal gepolijst geluid, maar na
enige tijd komt ook de pijn van Ryan Adams naar boven, winnen de songs flink aan
kracht en hoor je toch ook steeds meer rootsmuziek op Prisoner. Zeker bij
beluistering met de koptelefoon hoor je hoe mooi Don Was het geluid op de plaat
heeft opgebouwd en hoor je bovendien nog meer van het recentere werk van
Springsteen (en is de vergelijking met Bryan Adams al lang naar de achtergrond
verdwenen). Zeker de meer ingetogen songs worden eigenlijk alleen maar mooier en
intenser. Het is prachtig hoe Ryan Adams door de ziel snijdt met mondharmonica
uithalen vol weemoed, het is prachtig hoe in zijn stem soms een van melancholie
overlopende snik is te horen en het is prachtig hoe Don Was de gitaren omgeeft
door atmosferische elektronische wolken. Tenslotte moet gezegd worden dat ook de
grootse rocksongs op de plaat steeds lekkerder klinken.
Natuurlijk kan Ryan Adams beter er is Prisoner geen Heartbreaker, maar de
Amerikaan heeft ook volop platen gemaakt die uiteindelijk veel minder memorabel
waren dan deze nieuwe plaat na flink wat luisterbeurten. Prisoner wordt
afwisselend bejubeld en verguisd. Ik kon even meevoelen met het laatste kamp,
maar kies nu toch met volle overtuiging voor het eerste.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2017/02/ryan-adams-prisoner.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 9 maart 2017
|
|