Roger Chapman - Life in the pond (Waardering Muziekwereld) 8
Chapman kwam hier ooit binnen als de Imbecile en Run Like The Wind zingende rauwe kraai op de onvolprezen Tarot Suite van Mike Batt & Friends (1979). Sindsdien is ie nooit meer weggeweest. Zijn laatste wapenfeit dateert toch alweer van 2009, de schitterende dubbelaar-‘compilatie Hide Go Seek.
De mediastilte rond hem wordt nu eindelijk doorbroken met een verrassende nieuwe van de voor mij legendarische, kranige bijna tachtiger en een mooie video van The Playtime Is Over waar ie croonend en gesticulerend als een frisse Joe Cocker verduidelijkt hoe je waardig ouder wordt. ‘ ‘k Had heimwee naar al de verschillende stijlen die mijn leven beïnvloedden’, zei ie ergens, “Amerikaanse rock van de fifties tot nu, Britse r&b van de sixties als Georgie Fame, the Stones, Zoot Money, folk, blues, Motown, Stax, Blue Note jazz, klassiek, americana, country…”
Zijn gebetenheid op politiekers hielden het muzikale vuur warm, zei ie verder. ‘t Zit inderdaad allemaal in die teksten, naast de gebeurtenissen van de dag, het wereldnieuws, mensen en ontmoetingen. Songs met inhoud en lef kon ie intussen al schrijven als de besten, poëtisch, kleurig, grappig en met de nodige woordspelingen en, jongens, zo doet hij het hier toch ook weer!
Van al bij de honky-tonk-openingsnoten hoor je’t al, zijn krasse vibrato schuurt en sneert als vanouds. De uithalen blijven ondanks onderhuidse frustratie wel behoorlijk ‘onder ons’, op z’n Engels heel fijntjes verpakt. Alleen in Green As Guacamole zet hij schijnheilige politici ongezouten een neus. Zo bevat ook de titel een dubbele bodem en valt ie nog het best te vertalen als: “En intussen hier in de UK…”
Gelukkig, ook rocken doet Roger nog als de besten. Met een nieuwe rits songs hier die er helemaal toe doen en die met volle overgave worden gespeeld. Terugkijkend vond ie z’n ouwe maatje Poli Palmer terug als medeschrijver en producer, evenals Geoff Whitehorn (Procol Harum) op gitaar. Gaaf, alles samen. Ook met orgeltje en blazers, die diverse songs in de passende mood brengen, luister in dit verband zeker maar naar het ingetogen On Lavender Heights.
Dylan, Cohen, eens oud en grijs, het componeren ra(a)k(t)en ze helemaal niet kwijt. Net zomin Roger Chapman, maar met zijn krakende voice staat ie er wel nog geheel ongeschonden en zijn performance is net zo beresterk. 2021, een dozijn jaar later… Roger, bedankt, we kunnen weer verder!
Recensist: Hendrik Vanhee
Bron: www.writteninmusic.com
Deeplink: Roger Chapman - Life in the Pond | Roots | Written in Music
Gepubliceerd op Muziekwereld: 14 oktober 2021