Richard Thompson - Front parlour ballads *****
Laat je vooral niet misleiden door de titel van Richard Thompsons nieuwe cd. De grofgevooisde Brit is daarop immers lang niet alleen in de weer met ballades. Dat wordt meteen al in het behoorlijk opgewekte openingsnummer van het album, het poppy “Let It Blow”, duidelijk. En ook het voorzichtig rockende “My Soul, My Soul” behoort zeker tot dat deel van de lading dat niet door z’n vlag gedekt wordt. Wat Thompson dan wél doet? Uitpakken met een (bijna volledig) akoestisch ingespeeld album, waarop uitsluitend nummers van eigen hand terug te vinden zijn. En zich andermaal profileren als een groot singer-songwriter/gitarist uiteraard. Door minder nadrukkelijk terug te vallen op traditionele folk(invloeden) en in een als eerder naakt te omschrijven setting zijn voornamelijk zachte, reflectieve liedjes ten beste te geven presenteert de man zich wat dat laatste betreft zelfs op zijn best. Vocaal gezien is hij in bijzonder goeden doen. En dat hij een aardig eindje uit de voeten kan op de gitaar wisten we natuurlijk al langer dan vandaag. De combinatie van akoestisch snarenwerk met voor de gelegenheid behoorlijk bedaarde zang werkt werkelijk uitstekend in songs als “For Whose Sake?”, “Cressida”, “Miss Patsy”, “Old Thames Side” en “How Does Your Garden Grow?”. Bij elke beluistering nestelen die liedjes zich weer wat comfortabeler tussen je oren. Ik bejn dan ook geneigd om “Front Parlour Ballads” nu al tot Thompsons allerbeste plaatwerk te rekenen. En dat betekent inderdaad niks minder dan dat we hier met een bescheiden meesterwerkje te maken hebben. Doe er je voordeel mee!
26 september 2005