Paradise Lost - Paradise Lost **

Paradise Lost - Paradise Lost

Eens was de Engelse formatie Paradise Lost één van de meest toonaangevende gothic metalbands, maar sinds hun album Host (1999) zijn ze de weg flink kwijtgeraakt. Eigenlijk zijn hun gloriedagen al voorbij sinds 1995. Het verschroeiende, ja zelfs grensverleggende niveau dat de heren uit het Engelse Halifax met ‘Shades Of God’, ‘Icon’ en ‘Draconian Times’ bereikt hebben, konden ze sindsdien nooit meer evenaren. Nochtans zijn zij degenen die, door hun sound voortdurend te laten evolueren, metal voor het grote publiek toegankelijk hebben gemaakt. Toen de onvermijdelijke elektronica haar intrede maakte in hun muziek en Holmes en co. hun lange lokken lieten kortwieken, is het met Paradise Lost alleen maar bergafwaarts gegaan. Toegegeven: op ‘One Second’ stonden met o.a. ‘Sane’ en ‘Another Day’ nog een aantal uitstekende nummers. ‘Host’ en ‘Believe In Nothing’, hun daaropvolgende studioplaten, waren daarentegen floppers van formaat. Toen, nu drie jaar geleden, ‘Symbol Of Life’ werd gereleased, dacht ik dat de ouwe rakkers van Paradise Lost back on track zaten. Maar helaas… Met pijn in het hart moet ik vaststellen dat Paradise Lost er met hun tiende schijf wéér op achteruit zijn gegaan. Weg zijn het gevaar, de originaliteit en de ballen. Alwéér klinkt alles té organisch en mooi gepolijst. Zelfs de productie van Rhys Fulber, die de ster van Fear Factory als nooit tevoren liet schitteren, heeft daar niks aan kunnen veranderen. Okee, de vijf eerste nummers kunnen nog boeien. Zo begint ‘Don’t Belong’, zoals in de goeie ouwe tijd, met een veelbelovende pianomelodie en zijn ‘Forever After’ en ‘Grey’ gewoon goed geschreven, gecomponeerde en in de oren liggende metalnummers. Jammer genoeg volgen daarop nog zeven nummers die perfect illustreren wat er verkeerd zit bij Paradise Lost: Holmes en Macintosh willen nog wel, ze kunnen het echter niet meer. Naar mijn mening zijn er slechts twee oplossingen om het zinkende schip, dat Paradise Lost nu wel degelijk is, te redden: ofwel steken de muzikanten de koppen – nog maar eens – bij elkaar, zetten ze alles op een rijtje en herpakken ze zichzelf, of ze hakken een centimetersdikke knoop door en zetten een punt achter wat we toch wel een fantástische carrière kunnen noemen.

 

19 juni 2005

Tracks en Credits

Terug naar Hoofdindex