CocoRosie - The adventures of ghosthorse and stillborn (Waardering Muziekwereld) ****
Hoe free is de freefolk van CocoRosie eigenlijk? De prettig gestoorde zusjes Bianca en Sierra Casady oogstten enthousiaste reacties met hun debuutalbum La Maison De Mon Rêve, vanwege de combinatie van fraaie folkmelodieën en onorthodoxe ideeën. Een enkele criticaster wees op de technische beperkingen van de muzikale autodidacten, een factor die op termijn hun artistieke ontwikkeling wel eens in de weg zou kunnen staan. Deze angst leek door opvolger Noah’s Ark deels bevestigd te worden. De vervreemdende elementen werden hier te weinig door solide muzikale ankers in balans gehouden en hadden daardoor veel weg van een zwaktebod. ‘Zwaktebod’ was ook mijn eerste reactie op de eerste songs van dit derde album van de gezusters. Op Rainbowarriors en Promise worden hun breekbare melodieën plotseling voorzien van een stevige elektronische beat. Klinkt lekker, daar niet van, maar is dit nu de artistieke vernieuwing waar we op hadden gehoopt? Misschien hebben Bianca en Sierra inderdaad te weinig kwasten op hun palet. De ritmische benadering is overigens niet representatief voor de hele plaat, want pakweg de helft van de nummers is beatvrij. Maar een tweeslachtig gevoel blijft overheersen. Neem een song als Japan: een onweerstaanbare, maar ook welhaast infantiele (en daardoor knap irritante) meezinger. In slotnummer Miracle komt Antony langs voor een thank you, maar het verstilde Raphael is een van de weinig echt overtuigende melodieën. Ik maak me een beetje zorgen over CocoRosie. MATTHIJS LINNEMANN
Bron: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 9 mei 2007