Nikki Lane - All or nothing (Waardering Muziekwereld) 7
All Or Nothin’ van de vanuit New York opererende singer-songwriter Nikki Lane is
inmiddels al een tijdje uit, maar nadat de plaat me in eerste instantie compleet
van mijn sokken blies, viel de plaat vervolgens toch wel wat terug en leek zelfs
volledig uit beeld te verdwijnen, tot ik het een paar dagen geleden opnieuw
probeerde.
All Or Nothin’ van Nikki Lane maakte in eerste instantie enorme indruk door de
geweldige stem van Nikki Lane en haar vermogen om songs te schrijven die je
weten te raken. De plaat viel hierna flink terug omdat alles wel erg klopt op de
tweede plaat van Nikki Lane.
Producer Dan Auerbach heeft een vol en sfeervol geluid neergezet vol echo’s uit
de jaren 60. Het is een geluid dat prachtig past bij de snik in de stem van
Nikki Lane, die in vocaal opzicht doet denken aan legendarische voorgangers als
Loretta Lynn, Patsy Cline, Bobbie Gentry en Kitty Wells, maar ook aan
tijdgenoten als Brandi Carlile, Neko Case en Lydia Loveless, met hier tussenin
nog een vleugje Kirsty MacColl. Een stem om van te watertanden dus en wat mij
betreft ook een geluid om van te watertanden, zeker wanneer Auerbach de gitaren
laat ronken of juist zachtjes laat janken.
Wat me in eerste instantie bij de strot greep, stond me niet veel later echter
tegen. Als alles klopt klinkt het opeens ook bedacht of zelfs nep en als dat
eenmaal in je hoofd zit komt het er niet makkelijk meer uit. Hiernaast heeft
Auerbach de plaat ook nog eens voorzien van een flinke pop injectie. Dat is goed
voor de Amerikaanse verkoopcijfers, maar ik heb dit soort platen toch het liefst
zo puur en oprecht mogelijk.
Terecht of niet, All Or Nothin’ van Nikki Lane verdween de afgelopen weken
compleet uit beeld, om pas een paar dagen geleden bij toeval terug te keren.
Eigenlijk deed de plaat onmiddellijk weer wat met me, al vind ik de productie
nog steeds wat teveel van alles. Nikki Lane ontroert op All Or Nothin’ echter
met haar songs, die ze, zonder enige ervaring als songwriter, schreef na een
ingrijpende liefdesbreuk. Het zijn songs die soms wat verzuipen in de volle
productie van Dan Auerbach, maar je zo af en toe ook vol raken.
Het bracht me er toe om ook eens te luisteren naar het drie jaar geleden
verschenen debuut van Nikki Lane, dat het moest doen zonder de grote namen en
het grote geld, maar desondanks een sterk vergelijkbaar geluid laat horen. Walk
Of Shame vind ik persoonlijk beter dan het major debuut van Nikki Lane, maar het
is ook een plaat die laat horen dat Nikki Lane zelf verantwoordelijk is voor het
geluid op All Or Nothin’ en veel meer is dan een projectje of speelbal van Dan
Auerbach.
Nu verdient Auerbach het niet om volledig te worden afgebrand, want hij doet op
de plaat van Nikki Lane ook wel mooie dingen. Zeker de snareninstrumenten komen
prachtig uit de verf en hiernaast klinkt het 60s geluid op de plaat verrassend
authentiek.
Of Auerbach de beste producer was voor Nikki Lane durf ik inmiddels wel te
betwijfelen, maar daarop reken ik All Or Nothin’ niet langer af. Nikki Lane
profileert zich op haar major debuut als een geweldig zangeres en als een
getalenteerd songwriter. Genoeg om aan de stoelpoten van de Americana
koninginnen en prinsessen te zagen is het nog niet, maar ik verwacht veel van
deze dame. Nu een wat voorzichtige krent uit de pop, maar er zit echt veel meer
in.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2014/09/nikki-lane-all-or-nothin.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 23 oktober 2014