Imelda May - Life. Love. Flesh. Blood (Waardering Muziekwereld) 8½
Ik had tot dusver niet zo heel veel met de platen van de Ierse singer-songwriter
Imelda May. De
muzikante uit Dublin imponeerde op haar tot dusver verschenen platen absoluut
met haar soulvolle strot, maar in muzikaal opzicht vond ik het, mede dankzij
haar zwak voor 80’s new wave en rockabilly, allemaal net wat te lichtvoetig of
te pompeus. Er was helaas een liefdesbreuk voor nodig om Imelda May in een
andere richting te bewegen. Het einde van haar huwelijk heeft Imelda May
geïnspireerd tot een heuse breakup plaat en wie kan deze mooier produceren dan
de gelouterde T-Bone Burnett?
De Amerikaanse topproducer heeft de nieuwe plaat van Imelda May prachtig
ingekleurd en heeft de Ierse singer-songwriter een andere plaat laten maken dan
we van haar gewend zijn. Voor de fraaie inkleuring van Life. Love. Flesh. Blood
kon T-Bone Burnett uiteraard een beroep doen op muzikanten die het
liefdesverdriet van Imelda May op zeer doeltreffende wijze uit hun instrumenten
kunnen laten komen.
Het gitaarwerk van topgitaristen als Marc Ribot en T-Bone Burnett, de piano van
Patrick Warren, het orgel van Carl Wheeler en de drums van Jay Bellerose zijn
zoals altijd prachtig en leggen een bijzonder fraaie basis waarop Imelda May kan
schitteren. Dat schitteren laat ze overigens ook nog over aan Jools Holland die
los mag gaan op zijn piano en voor Jeff Beck, die tekent voor het meest
indrukwekkende gitaarspel op de plaat.
Imelda May was op haar vorige platen niet vies van bombast, maar manifesteert
zich op Life. Love. Flesh. Blood als een crooner van formaat. Het einde van haar
huwelijk is haar overduidelijk niet in de koude kleren gaan zitten. In veel van
de teksten staan liefdesverdriet en hartzeer centraal en zingt Imelda May met
flink wat emotie en gevoel. Dat doet ze in een aantal tracks opvallend
ingetogen, maar Imelda May gaat ook een paar keer helemaal los.De stem van de
Ierse singer-songwriter doet nog altijd wat denken aan die van Chrissie Hynde,
maar is soulvoller en veel krachtiger.
Life. Love. Flesh. Blood staat vol met aansprekende songs en het zijn songs die
vol passie worden vertolkt. Dat laatste is uitsluitend de verdienste van Imelda
May zelf, maar zonder T-Bone Burnett was Life. Love. Flesh. Blood nooit zo’n
bijzondere plaat geworden. De Amerikaanse producer heeft de plaat voorzien van
een traditioneel aandoend rootsgeluid dat beelden van duistere en broeierige
nachtclubs aan de oevers van de Mississippi op het netvlies tovert. Imelda May
is in deze nachtclubs de zangeres en zingt al het leed dat haar is overkomen op
indrukwekkende wijze van zich af. Op hetzelfde moment heeft T-Bone Burnett hier
en daar ook een randje Phil Spector en een randje Motown toegevoegd aan de
plaat, wat Life. Love. Flesh. Blood voorziet van veel dynamiek, wat weer
prachtig past bij alle dynamiek in de stem van de Ierse singer-songwriter.
Ik had zoals gezegd tot dusver niet zo heel veel met de platen van Imelda May,
maar Life. Love. Flesh. Blood is in alle opzichten een prachtplaat.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2017/04/imelda-may-life-love-flesh-blood.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 18 mei 2017