Heather Lynne Horton - Get me a to nunnery / 8½ (Waardering Muziekwereld)
Ik ken niet veel muzikanten die Shakespeare citeren of parafraseren in hun muziek, behalve Elvis Presley in ‘Are You Lonesome Tonight?’ Elbow met ‘My Sad Captains’ en Rush in ‘Limelight’. De Amerikaanse singer-songwriter en violiste Heather Lynne Horton doet het ook op haar derde en nieuwste album Get Me To A Nunnery.
De titel is een parafrase van een regel uit Hamlet, waarin de hoofdpersoon zijn voormalige minnaar op een vrouwonvriendelijke manier beledigt. Een nunnery verwijst naar een nonnenklooster, maar was ten tijde van Shakespeare ook een eufemisme voor een bordeel. “I had the title for this new album the day that happened, about how a man can dictate where a woman should go, the nunnery or the brothel, there’s such a fine line” geeft ze aan. Op de release Get Me To A Nunnery kiest Horton de kant van de vrouwenstrijd en doet dat in tien nummers waarin haar stem en vioolspel nu eens gepijnigd en gekweld klinkt en dan weer rustgevend en zalvend. De plaat is geproduceerd door Horton en haar man, de Amerikaanse singer-songwriter Michael McDermott. Naast Heather Lynne Horton (zang, gitaar, viool) doen Michael McDermott (gitaar, bas, piano, keys, Omnichord, percussie), Matt Thompson (bas), Steven Gillis (drums), Will Kimbrough (gitaar) en John Deaderick (piano, keys) mee. Get Me To A Nunnery is Hortons eerste plaat sinds Don’t Mess with Mrs. Murphy uit 2017 en Postcard Saturdays uit 2011. Het openingsnummer van de plaat, het folk-achtige ‘After All This Time’, begint ingetogen voordat een krachtige (slide)gitaar en drums het nummer openknallen. Voeg daarbij de powerful zang van Horton en het is meteen een pakkend begin van deze release. ‘I Don’t Like Your Children’ klinkt bijna als een jaren tachtig pop pastiche met de pulserende keyboards en de echo in de zang. De titel klinkt misschien wat hard, maar Horton levert met de tekst meer kritiek op de ouders van tegenwoordig dan op hun kinderen. ‘Ten Times’ is betoverd hemels en ingetogen song met een haast sacrale uitstraling. Het nummer is geïnspireerd op een ervaring die Horton zelf had en gaat over hoe moeilijker het is voor een vrouw om gehoord te worden in een door mannen gedomineerde samenleving. Nog meer brok in de keel muziek is het nummer ‘Call a Spade a Spade’ dat opent met emotioneel geladen vioolspel, nauwelijks instrumentale begeleiding kent en waarin Hortons zang prachtig domineert. Tekstueel handelt het nummer over een hoofdpersoon die het beu is om afgewezen te worden en aankondigt dat ze nu niet meer bang is. ‘Beatrix’ en ‘Sunset Marigold’ zijn beide dromerige ballads. Ook op ’You Said So’ en ‘Take Off’ is het tempo niet hoog, maar domineert de breekbare zang van Horton. Afsluiter is het bijna 8 minuten durende instrumentale ‘Lin’s Never Ending Song’ met Heather Lynne Horton in een glansrol op viool. Oorspronkelijk niet bedoeld om uit te brengen – want een privé-eerbetoon aan een inmiddels overleden bevriende Amerikaanse dj – is het nummer een mix van Ierse folkmuziek en klassieke muziek uit de 17e eeuw. Misschien niet helemaal passend bij de rest van de nummers van de plaat, maar tegelijkertijd sluit het naadloos aan op de emotioneel geladen songs op Get Me To A Nunnery. Een prachtplaat die je misschien wat langer moet draaien om te waarderen, maar dan krijg je er ook heel veel mooie muziek voor terug.
Recensent: Patrick Struijker Boudier
Bron: www.realrootscafe.com
Direct link: Heather Lynne Horton, Get Me To A Nunnery – REAL ROOTS CAFÉ (realrootscafe.com)
Gepubliceerd op Muziekwereld: 23 januari 2024